FEDAKÂRLIK

İnsanların hayırlısı, insanlara faydalı olanıdır, Nebevî buyruk bize; bir yönüyle de fedakârlık ve diğerkâmlık meziyetlerinin önemini hatırlatmaktadır. Fedakârlık konusunda cimri davranan fertlerin, toplumda bencilik ve cimriliğin ön plana çıkmasına sebep oldukları inkar edilmez bir gerçektir... Fedakârlık salt manada, ben fedakârım demenin aksine; maddiyat söz konusu olduğunda, gerektiği zaman din kardeşi için, kendi payına düşenden vaz geçebilmektir. Fedakârlık diğer adıyla diğerkâmlık veya fütüvvet olan bu kutlu meziyet, kişinin Müslüman kardeşini kendi nefsine tercih etmenin/edebilmenin adıdır. Bir doktor, her şeyi paraya endekslememeli, bir iş adamı işçilerine karşı adil davranmalı, bir öğretmen ders verirken öğrencilerine; parayı hesaba katmadan onların olgun birer insan olarak yetişmelerine çalışmalı/inanmalı, aş ve işi olanların; bazen empati yapıp yokluk ve yoksulluk içinde olan insanları düşünmelidirler ki, fedakârlık toplumda yaygın hale gelebilsin. Yaşadığımız modern zamanda, özelde İslam aleminde genelde tüm dünyada, maddenin ön planda olması hasebiyle; imkânları kıt olan binlerce insan, birçok nimetten mahrum kalıyorlar. Mesele, günümüzde (istisnalar hariç) genel manada parası olmayan bir insan; özel bir hastaneye gidip tedavi olamıyorsa, asabi ve ruh hastası olan bir insan, parası olmadığı için bir psikoloğa gidip tedavi olamıyorsa, cebinde parası olmadığı için garibanın biri gidip eczaneden ilaç alamıyorsa; bu, o toplumun fedakârlık ve diğerkâmlık konusunda ne kadar uzaklaştığını göstermektedir. Allah'ın hükümleriyle toplumlarını idare eden ecdadımızın var olduğu zamanlarda, tren istasyonuna en yakın olan ev; son tren geçinceye kadar ışıklarını söndürmezdi. Nedeni ise, en son trenden inen bir garibanın ışığı görüp o evde misafir olarak ağırlamak isteği ve düşüncesiydi... Şimdi düşünüyoruz da, en kıt ve zor zamanlarında dahi, yanlarında bulunanı yanlarında bulunmayanlarla bölüşebilsen bir toplumdan; bencil, egoist, başkasını düşünemeyecek kadar katı kalpli, fedakârlık meziyetinden uzak bir toplum haline nasıl geldik/gelebildik? Fedakârlığın olmadığı toplumlarda, ayrışma ve kopmalarla insanlar birbirlerinden nefret ve kin gözüyle bakma hale gelirler. Dolayısıyla fedakârlığı arka plana atan fertler, toplumda güven ve emniyetin zayıf hale gelmesine sebep olurlar. Fedakârlık; erdemliktir, cömertliktir, paylaşma ve dayanışma şuurunun toplumda yer edinmesine çalışma ve gayretidir. Günümüzde insanlar daha çok, birbirlerine varsıllık durumuna göre değer biçtikleri için; zengin ile fakirler arasındaki muhabbet köprüsü yıkılmıştır. Meselâ, zekât mali bir ibadet ve İslam’ın beş şartında biri olarak farzdır. Ama bir yönüyle baktığımızda o da, fedakârlığın özel bir numunesidir. Çünkü nisab miktarı mala sahip olan bir Müslüman, malın gerçek sahibinin Aziz ve Celil olan Allah olduğuna, kendisinin ise o malın emanetçisi olduğuna inanır ve şartları tahakkuk ettiğinde, hak sahiplerine haklarını vermekle fedakârlık edip Yüce yaratan nezdinde değer kazanır. Vakt-i zamanında bizler gençken, paramızın olmadığı durumlarda; kitap sahibi olmamız için kendi ceplerinden fedakârlık eden nice yiğitler biliriz de; bu gün o ruhun da yavaş yavaş aramızdan ayrıldığını görüyoruz ne yazık ki. Ailelerde huzur kalmadı, boşanmalar kavgalar, mahkeme koridorlarında tükenen mesailer, çocuk yaşta eroin gibi uyuşturucu maddelere alışıp bağımlı hale gelmeler, daha nice bela ve musibetlerin fedakârsızlıkta sınıfta kalanların yüzünden olduğunu unutmayalım. Uyarmak bir fedakârlıktır, affetmek ve sahiplenmek bir fedakârlık örneğidir meselâ. Kaybetmek kolayken, kazanmak çok zordur. Onun için biz biz olalım, meşru olan her konuda; fedakârlık meziyetinden ödün vermeyelim. Kalın sağlıcakla efendim…