ŞERİAT

Şeriat Kuran’ın ahkamı, Allah’ın kanunları, kısacası İslam’ın emirlerinin pratize edilmiş şekli demek. Bütün Müslümanların üzerinde tartışmasız ittifak ettiği bir şeriat tarifi yok. Seyyid Kutup ve biraderi Muhammed Kutup şeriat dışındaki bütün batılı değerlere “çağdaş cahiliye” der. Demokrasi, insan hakları, kadın hakları, özgürlükler, liberal yaşam, parlamenter sistem, halkın iradesi bunların hepsi “çağdaş cahiliye” onlara göre. Söylemde çok cazip ama eylemde öyle mi acaba? Suud şeriatı, İran şeriatı, Taliban şeriatı, İŞİD şeriatı. Bunların tümü söylemdeki şeylerin tatbik edilmiş, ete kemiğe bütünmüş hali. Ama nedense Sifil, Kuytul, Şenocak, Cübbeli gibi en gelenekselcilerimiz bile bunlara burun kıvırıyor. Çünkü söylemde şeriatçı olsalar bile eylemde demokrasinin ve özgürlüklerin tadına alıştılar. Onun için hiçbiri kendilerince “diyar-ı küfür” olan topraklarını terk edip oralara gitmiyor. Gitmek zorunda kalsalar bile daha fazla “dar-ı harp” olan Avrupa ülkelerini tercih ediyorlar. Çağdaş dünya şeriat söylemine ve tatbikine müsait bir dünya değil. Zira şeriattan matlup olan bütün neticeyi demokratik dünya fazlasıyla veriyor insanlara. Humeyni devrim yıllarında beş yıldan fazla Paris’te ikamet etti. Neden şeriatla idare edilen Müslüman bir ülkeye gitmeyi tercih etmedi? Keza Humeyni’den kaçan Müslümanlar aydınlar ve sanatçılar neden İslam ülkelerine değil de Avrupa ülkelerine akın etti? Müslüman mültecilerin hepsi neden soluğu Avrupa ülkelerinde almak istiyor? Müslüman zenginlerin ve idarecilerin bütün paraları neden Avrupa bankalarında? Müslüman alimlerin ve düşünürlerin bu soruya akl-ı selimi tatmin edici bir cevapları henüz yok. En kaba cevap şöyle: çünkü Müslüman ülkelerinde adalet yok. O halde sormak lazım: şeriatın olduğu yerlerde neden hiçbir zaman adalet olmadı? Sakın şeriat kamil manada tatbik edilmediği için demeyin. Çünkü en kamil, dört başı mamur ve naslara harfiyyen uygun şekilde tatbik edilen yerlerde dahi adalet hiç olmadı.