CEMAATLE NAMAZ

İslam’ın“cemaat, imam” gibi önemli fıkhi kavramlarıFETÖ gibi dini terimleri kullanan terör örgütleri tarafından ne yazık kilekelenmiştir. Bu kavramlarsöylendiğinde onları çağrıştırması bir talihsizliktir. Ancak şunu belirtelim kiİslam’ın bu terimleri lekesiz ve tertemizdir. Kir ve lekeler dini kullanarakdin ve halk düşmanlığı yapan bu terör örgütlerine aittir. Bu yazımızda yer alancemaat kavramının FETÖ’cülerin kavramlarıyla ilişkisi yoktur. İslamiyet,insanların bir araya gelip cemaat olmasına büyük önem vermiştir. Cemaatlenamazın tek başına kılınan namazdan kat kat daha sevaplı olduğunu haber vermiş,bununla cemaate katılmayı teşvik etmiştir. Haftada bir de olsa akıllı ve büluğçağına girmiş her müslümanın Cuma namazı için cemaate katılması farzkılınmıştır. Gerek Cumanamazının farz kılınması, gerekse de vakit namazlarında cemaate katılmayı ısrarlateşvik etmesi, Müslümanlara Rablerinin, kıblelerinin, kitaplarının,peygamberlerinin bir olduğu, binlerce birlik yönleri bulunduğunu göstererek “birlikbilinci” kazandırmayı amaçlamaktadır. Doğru bir birliğe kavuşmuş cemaatte fedakârlık,yardımlaşma, dayanışma ve kardeşlik gerçekleşmiş olur. Peygamber (ASV) oluşturduğusahabe cemaatinde bütün bu üstün hasletleri, erişilebilecek en son noktasıylagerçekleştirmiş, bunun hayal olmadığını göstermiştir. Ensar ve muhacirkardeşliğinde yaşanan fedakârlık, dayanışma ve yardımlaşma, duyanlara parmakısırtacak türdendir. İşte cemaatte hedeflenen doğru birlik budur, bunun modeliAsr-ı Saadette ortaya konmuştur. Ancak doğrubirliğe ulaşmamış cemaat, ne kadar sayıca çoğalsa da gerçekte çokluk değil,aksine eksikliktir. Matematikte toplama ve çarpma arttırır, ancak kesirdekiçarpma eksiltir. Örneğin dört kere dört onaltı eder ama sülüsün (üçte bir)sülüs ile çarpımı, tüsü’ (dokuzda bir) eder. Paydanın üçten dokuza yükselmesibir artış değil, eksilmedir. Kardeşlik duygularıyla kaplanmamış, fedakârlık veyardımlaşmanın olmadığı, her bireyin yalnız kendi çıkarını düşündüğü cemaat,sayıca ne kadar çoğalsa da kesir çarpımı gibi azalır, bozuk olur ve değeriniyitirir. Cemaatlerde doğrubirliği bozan en önemli nedenlerden biri ihtilaftır. Unutulmamalıdır ki,ihtilaf hakta değil, ehaktadır, yani “hak” olanda ihtilaf olmaz, “en hak”olanda ihtilaf olur. Bu nedenle ihtilafı önlemek için herkes “en hak olan benimdüşüncemdir“ iddiasından vazgeçip “benim düşüncem haktır” demelidir. Herkesgüzel gördüğüne “Bu iyidir” dese ihtilaf olmaz ama “en iyisi budur” deseihtilaf olur. Cemaatte doğrubirliği bozan bir etken de kuruntulara dayanan hayali zararlara karşı kesin vegerçek faydaları terk etmektir. Evet, zarar kesin ise, zararı terk etmekmenfaat elde etmekten evladır. Fıkıhta bu durum “def’-i mazarrat, celb-imenfaatten evladır” şeklinde bir kural haline gelmiştir. Yani faydalar, zararıönlemeye feda edilir ama zarar kuruntuya dayanan bir hayal ise, gerçek değilse,maslahat ona feda edilmez. Cemaattekibirliği bozan bir unsur da “adaletle fedakârlığın birbirine karıştırılması”dır.Adalet Allah’ın verdiği hakları hak sahibine ulaştırmak, engelleri ortadankaldırmaktır. Ancak fedakârlık, toplumda uygulanması gereken adaletin birparçası olmayıp toplumun selameti için haklarından vazgeçmeye yönelik kişisel birerdemdir. Fedakârlık dayatılmaz, adalet diye zorunlu tutulmaz ancak, kişisel bir ferağattır. Kur’an adaletinde birmasumun hayatı ve kanı bütün insanlık için de olsa heder edilmez. Bir şahsınhayatı ile tüm insanların hayatı Kudret nazarında bir ve eşit olduğu gibi, Kur’an’ınkoyduğu adalet nazarında da birdir. Adalet gereği birdayatma olmamakla birlikte fedakârlığın, adalet hissiyle bağlantısı vardır.Cemaatteki her bireyde fedakârlık tohumu yeşertilmezse, ekinsiz bırakılantarlayı dikenlerin basması gibi, sadece kendini düşünme denilen bir illet onukaplar. Büyüklerimizin “Hodgamlık” adını verdikleri bu çirkin duygu zamanla “kendiniherkesten üstün tutma” aşırılığına kaçar. Oldukça tehlikeli bir hırsadönüşür. Bu duruma gelen bir şahıs, ihtirasına engel olan, çıkarına zarar verenher şeyi, hatta elinden gelse dünyayı harap ve tüm insanlığı mahvetmek ister.