RESULULLAHI TANIMAMIZDAKİ ÖLÇÜ (2)

Müslüman, Resulullahı, Allah’ın emri olduğu için sever. Biz, Allahü Teâlâ’yı sevdiğimiz için, Resulünü seviyoruz. Müslüman, niye haramlardan kaçar? Niye namaz kılar, niye oruç tutar? Peygamberi sevdiği için mi, yoksa Allah’ı sevdiği için mi? Elbette Allah’ı sevdiği için. Allahü Teâlâ, Resulü için Habibim diyor, Onu çok seviyor, bizim de sevmemizi ve Ona uymamızı istiyor. Bir âyet meali şöyledir: “Resulüm de ki; Allah’ı seviyorsanız, bana uyun. Bana uyanları Allah sever!” [Âl-i İmran 31] Allah’ın sevgisi ile Peygamberin sevgisi farklı olmadığı gibi, Allah’ın emri ile Peygamberin emri de ayrı değildir. Bunu ayrı gösterenler kâfirdir. Bir âyet meali şöyledir: “Allah’ın emirleri ile peygamberlerinin emirlerini birbirinden ayırmak isteyenler kâfirdir.” [Nisa 150-151] Salevat getirmemizi de emreden Allahü Teâlâ’dır. Bir âyet meali şöyledir: “Allah ve melekleri, Nebiye salevat getiriyor, iman edenler, siz de salevat getirin.” [Ahzab 56] Müslüman, sadece Allah’ın resulünü değil, diğer Müslümanları da sevmesi gerekir. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: “Müminleri Allah için seven ve kâfirleri Allah için düşman bilen, ancak o zaman Allahü Teâlâ’nın sevgisine kavuşur.” [Mektubat-ı Masum Faruki 3/58] İmam-ı Rabbani Hazretleri buyuruyor ki: Cenab-ı Hak, Kur'an-ı Kerimde Resulüne itaat etmenin kendisine itaat etmek olduğunu bildiriyor. O halde, Resulüne itaat edilmedikçe, Ona itaat edilmiş olmaz. Bunun pek kesin ve çok kuvvetli olduğunu bildirmek için de “Muhakkak böyledir” buyurdu. Bazı doğru düşünmeyenlerin bu iki itaati birbirinden ayrı göstermelerine meydan vermedi. (1/152) Sultan Mahmud-i Gaznevi, birkaç adamını, Şeyh Ebül-Hasen-i Harkani hazretlerine gönderip onu yanına çağırmıştı. “Eğer gelmek istemezse, (Allah’a, Resulüne ve sizden [Müslümanlardan] olan âmirlere itaat edin) mealindeki âyeti okuyun” demişti. Şeyh hazretleri de gelmek istemeyince, kendisine bu âyeti okudular. O ise, “Allah’ın itaatine o kadar çok dalmış bulunuyorum ki, Resule itaat etmekten haya ediyorum. Âmire itaate vakit nerede?”) dedi. Şeyh hazretlerinin [sekr halindeki] bu sözü, Allahü Teâlâ’nın itaatini, Resulünün itaatinden ayrı bildiğini göstermektedir. Şeriatın, tarikatın ve hakikatin bütün basamaklarında, Resulullah’a itaat, Allahü Teâlâ’ya itaattir. Resulullah’a itaat ile olmayan Allah’a itaat, dalalettir, sapıklıktır. Mehene şehrinin şeyhi, üstad Ebu Saîd-i Ebül Hayr ile otururken, Horasan’daki Seyyidlerin büyüklerinden Seyyid Ecel de yanlarında idi. Bir meczup içeri girdi. Şeyh hazretleri, O’nu, Seyyidin üst yanına oturttu. Sonra Seyyide dönerek, “Size olan saygımız, Resulullah’ı sevdiğimiz içindir. Bu meczubu ise, Allahü Teâlâ’yı sevdiğimiz için yüksek tutuyoruz” dedi. Allahü Teâlâ’nın sevgisi ile Resulullah’ın sevgisini ayıran böyle sözleri doğru yolun büyükleri uygun görmez. Allah sevgisinin, Resulullah’a olan sevgiden çok olmasının, tarikat sarhoşluğundan ileri geldiğini bilirler. Böyle sözlere izin vermezler. (1/153) “Allah ismi ile Peygamberin ismini ayırmaz, yan yana söylersiniz” demesi de yanlıştır. Çünkü Habibinin ismini kendi isminin yanından ayırmayan Allahü Teâlâ’dır. İmanda da, itaatte de kendi isminin yanında bildirmiştir. Bu husustaki bazı Âyet-i Kerime mealleri şöyledir: “Allah’a ve ümmi nebi olan Resulüne iman edin ve uyun ki doğru yolu bulun.” [Araf 158] “Allah ve Resulüne itaat edin.” [Enfal 1, 20, 46, Ahzab 33, Maide 92, Tegabün 12, Mücadele 13, Nur 54] “Allah’a itaat edin, Peygambere itaat edin. İşlerinizi boşa çıkarmayın.” [Muhammed 33] “Allah ve Resulüne itaat eden, en büyük kurtuluşa ermiştir.” [Ahzab 71] “Resule itaat eden, Allah’a itaat etmiş olur.” [Nisa 80] “Allah ve Resulüne itaat eden Cennete, isyan eden Cehenneme gider.” [Nisa 13,14] “Allah’a ve Resulüne karşı gelen, bilsin ki, Allah’ın azabı çok şiddetlidir.” [Enfal 13] “Allah’a ve Resulüne itaat edin ki rahmete kavuşturulasınız.” [Al-i İmran 132] “Allah’a ve resulüne itaat ederseniz, işlediklerinizden bir şey eksilmez.” [Hucurat 14] “Allah’a ve Resulüne itaat edenler, Allah’ın kendilerine lütuflarda bulunduğu nebiler, sıddıklar, şehitler ve salihlerle beraberdir.” [Nisa 69]