KRİTERLERİMİZ ESKİ VAAZLARDA KALDI

Eskiden vaazlarda duyduğumuz “ehliyet” ve “liyakat” meselesi hiç olmadığı kadar artık herkes tarafından dillendirilmeye başlandı. Çünkü en tepeden en alta kadar bu önemli kriteri göz ardı ederek “sadakat” aradığı kişileri tercih etmeye ve bununla birlikte çöküşümüz başladı. Bugün ülkenin gidişatına dair en çok muzdarip olduğumuz konuların temelinde de bu mesele yatıyor. Hangi mevki hangi makam olursa olsun “yapabilecek” birileri değil “kullanılabilecek” birileri getiriliyor. Hatta daha vahimi “açığı olanlar” daha kullanışlı oluyor! 15 Temmuz darbe girişiminin ardından kurumlar zaten büyük bir sarsıntı yaşadı. Geriye işi bilen tek-tük devlet memuru kaldı. İş çıkmaza girdiğinde bu memurlara başvuruluyor şimdi. Onlar da ya surat asıyor ya da tersleyerek çözüm yolunu gösteriyor. Haklı. Kendisinin evrak getir-götüre layık görmediği kişi bir anda başına şef, müdür veya genel müdür oluyor. Bu çapsızlara makam verenler için kurumlarda işlerin aksamasının, vatandaşın mağduriyet yaşamasının veya kamu malının zarara uğramasının hiçbir önemi yok. Kendileri memnunsa, çevresinin işi görülüyorsa, akşama kadar “ya ya, şa şa şa” deniliyorsa kendisine siz ne derseniz deyin ne kadar uyarırsanız uyarın boştur. Birlikte batıncaya kadar! Biraz şansı olan erken ayılıp dalkavuğunu başından savmanın bir yolunu buluyor. Birlikte kirlenenler bu kadar şanslı olmuyor. Ya da dalkavuğu uyanık olanlar. Uyanık dalkavuk “konuşmasın” diye bir yerden alınıp başka bir yere verilmek zorunda kalınıyor. Henüz kalite bitmedi hala iyiler az da olsa var ama çoğu kurumda kalite oldukça düştü. Bunu sosyal medyadan bile anlamak mümkün. Tam tas ama içi boş adamlar akşama kadar idarecilerini adeta yalayıp duruyor. Midemizi bulandırdıklarının farkında olmadan… Zaten eski vaazlar da yok artık. Ne ehliyetten ne liyakatten ne rüşvetten ne faizden bahsediliyor. Nasıl edilsin ki, edecek kişiler de benzer kriterlerle bulundukları yere geliyor. Tuz koktu yani.