BİR ANNENİN FERYADI

Mevsim kış. Fırtınalı ve dağ dalı bir an. Her yer buz tutmuş. Yeryüzü dumanlı. Çiçekler solmuş. Bir solmayan Afganlı anne var. Ey insanlar! İran dağlarında hayatta kalmak için, tüm zorluklara direnen bir insan, donarak can verdi. İki yavrusu kurtarmak için, kendini feda edep yiğit bir Afganlı anne. Umuda yolculuk için çıktı yola. Ancak insanlığın sesi kısılmıştı. İnsanlar, Neolu kutlamak için, günü gün etmek için, zevkine zevk katarken, şarap şişelerini devirirken. Diğer taraftan, bir annenin feryadı. Aman Allah’ım. Ayaklarında poşet geçirerek, dondurucu soğuta can veren anne. Resmini görünce, ciğerimiz dağlandı. Yüreğimiz parçalandı. Ey Müslümanlar Dağlarda bir isyan var. Bir kardeş isyanı. Yok mu Allah aşkına bu isyana ses veren. Siz, Sıcacık odalarda keyif çatarken, Ey şeyhler. Neredesiniz... İnsanlar neden Covid-19 belasını çektiğini daha iyi anlıyoruz. Sizi evlerinize hapseden Kudretin ne kasar adil olduğunu daha iyi anlıyoruz. Bir yandan, insanlar donarak can verirken, bir yanda sıcacık balolarda gününü gün ederek geçirenler, olduğu müddetçe virüs belası da bitmeyecektir. Ne kadar aşı olsanız da, ne kadar maske taksanız da Adil bir dünya olmadığı müddetçe, virüs mutasyon geçirmeye devam edecek. Bir yanlış gördüğünüzde, elinizle düzeltin. Elinizle düzeltemiyorsanız. Sözünüzle düzeltmeye çalışınız. Onu da yapamıyor iseniz bari yüreğinizden onu hissedin ve onu dert edinin. Diyordu. Sevgili Efendimiz. Evet, insanlık bunu ister. Kardeşlik bunu gerektirir. Davacı, bizden dava etmeden, bu gibi dramları gelin dert edinelim. İster, İran dağların da olsun, isterseniz, İdlip’te. Ya da Sagros dağlarında olsun. Bize düşen el uzatmak. Elleri havada bırakmadan. Her insanın, isyanını duymak. Onlara yar alabilmek.