URFALI SPORCUNUN HAYKIRIŞI: BEN HARRANLI ŞEMSİ’YİM!

Merve Akpınar. Sanırım ismini duymayan kalmadı. Hala duymayanlar için kız çocuklarının kaderini değiştirecek cesareti gönlünde taşıyan, o gücü bileğinde hisseden Şanlıurfalı 13 yaşındaki hentbol sporcusu. “Sen kızsın, şort giyemezsin, erkeklerin yanında oynayamazsın diyerek hep beni dışladılar” sözleriyle uğradığı ayrımcılığın acısını gözyaşları ile dışa vuran kızımız. Nasıl da duygulu. Sonrası malum. Türkiye gündeminde yer aldı. Destek üstüne destek geldi. Daha sonra yaptığı açıklamaları da gözlerimi doldurdu, hele babasının sözleri… Kendisi şu ifadeleri kullandı: “Ben sadece Merve değilim. Ben Çukurova’da pamuk toplayan Fatma'yım, ben Harran’lı Şemsiyim, ben Karadeniz’de fındık toplayan Tuğba'yım. Ben kız çocuklarının umuduyum.” Merve cinsiyetçi yaklaşımlara karşı duruşundaki cesaretini, işçi arkadaşlarının kaderinin değişmesi gerektiği düşüncesinden alıyor. Bakınız; onun bu sözlerinde, cesaretinin perde arkasında bir dram var. Mevsimlik işçi olan akranları var. Yani Şanlıurfa’nın ağlayan yüzü, yıllardır yollarda kanayan yarası, farklı şehirlerde duyulmayan çığlığı: Mevsimlik işçi öğrenciler… Şimdi Merve’nin toprak zeminde ağzına sinekler kaçarak yaptığı antrenmanları yazmak gerekirken ben tutmuş sözlerindeki işçi öğrencilere değiniyorum. Çünkü inanın buralarda dram matruşka gibidir. Bir dram diğerini doğurur ve siz hangisine koşacağınızı şaşırırsınız. Babası ise şöyle diyor: “Herkes kız çocuklarını okutsun ve desteklesin. Ben çiftçiyim şimdiye kadar hentbol maçını izlememiştim. Kızım Merve bu oyunu oynadığında bu oyunun elle oynandığını ayakla oynanmadığını öğrendim. Herkes kendi kızlarına güvensiler, erkek top oynuyorsa kızlar niye oynamasın?” Nasıl da umut veren, gülümseten bir açıklama. Coğrafyamızda sayısı az böyle babaların. Bunun kanıtı da hala kız çocukları okusun diye çağrı yapıyoruz. Güvenin diyoruz. Güvenin. Yani korkmayın, kötü yola düşmez! En yalın haliyle güvenin sözünün açıklaması bu işte. Ne yazık ki kız çocukları bazı evlerde doğduğu günden itibaren nasıl olsa evlenip el olacak düşüncesi ile hor görülüyor mahrum bırakılıyor her şeyden. O kızlar elde yok olup gidiyor. Ya şiddete maruz kalıp, ya öldürülüp ya da psikolojik baskı ile yok oluyorlar… Merve ise tam tersi. Ailesinden aldığı destekle sadece kendini değil arkadaşlarının da kaderini değiştirecek gücü kendinde bulan başarılı ve güçlü bir kız. Ailelerimizin hayattaki yolculuğumuzda pusulalarımız olduğunun en güzel örneği belki de. İşte tam da bu örnek karşımızda dururken Şanlıurfa’nın işsizlikteki, sağlıktaki, eğitimdeki kara talihinin ailelerin sahipliğinde değişeceğini düşünüyorum. Ailelerin “Arkandayız” desteği ile düze çıkacak bu kent. Bir gün Merve’nin altın madalya alarak kente gelişini düşlüyorum da, düşüncesi bile yeter! Hala çocuklarınızı çevre baskısından o veya bu sebeple eğitimden yoksun bırakıyorsanız lütfen bu soruyu sorun kendinize: Bugün bu düşü bizlere yaşatan niye sizin kızınız olmasın?