Bazıları bana "Nurcuların Dücanesi" diyor, bazıları "Nurcuların islamoğlusu" diyor, bazıları"Urfa'nın Cemil Meriç'i" diyor. Naçizane kendim olmayı tercih ederim. Ve ezelî prensibim şu: yanlış nerde olursa olsun ve kimden gelirse gelsin ona yanlış demek; doğru nerde olursa olsun ve kimden gelirse gelsin ona doğru demek.
Amacım hissiyatımı, düşüncelerimi, çelişkilerimi, çıkmazlarımı paylaşmak, yani içimi dökmek. Müşterisi olsun veya olmasın. Ama olmasını ve hem de bunların yüz binleri, milyonları aşmasını isterim, insanım çünkü. Allah rızası için yazdığını söyleyenler neticede insan için yazıyor. Sırtını bir yerlere yaslayıp kendinden emin olanlar o eminlikleri içinde keyfince yüzüp gidebilirler ama ben emin değilim, mütereddidim. Yola gelmedim, yola gelmek için yoldan çıktım, yolu bulmak için yolu kaybettim. Yolda olmanın kahrı, yolu bulmanın hazzından daha çekici geldi bana...
İki konuşma. Biri Ahmet Arslan, biri Mustafa Öztürk. Ahmet Arslan'ın konusu yeni baskısı çıkan İbn-i Haldun kitabı. Yılın felsefe kitabı seçilmiş kitap yurdu'nda. Ahmet hoca en sevdiğim kitabım diyor. İlk fırsatta okuyacağım. Daha sırada liseden hocam Abdullah Ekinci'nin "Karmatilar" kitabı var. Ahmet hoca bir saatlik konuşmasında şahane bir özet yaptı. Sevdiği iki isim var: Aristoteles ve İbn-i Haldun. Cemil Meriç kendi semasında tek yıldız diyor, İbn-i Haldun için. İslam dünyasında seküler ve modern anlamda düşünen İlk filozof. Çoğu çağdaş düşünüre göre tarih felsefesi ve sosyolojinin kurucusu. Birkaç meraklı dışında Mukaddime'yi baştan sona teenni ile okuyan yoktur ülkede. Mukaddime'den sonraki beş kitabı okuyan hiç yok belki de. Umran, asabiye, toplumun doğası...
Bugün bile anlaşılabilmiş değil. İslam dünyasında düşünce baştan sona ilahi kaynaklıdır. İbn-i Haldun ilk defa düşüncenin seküler ve toplumsal temellerini keşfetti, bütün mesaisini bu alana tahsis etti. Aydınlanma denen şey budur bir parça. Mukaddime'yi yıllar önce Süleyman Uludağ'ın tercümesinden okumuştum. Hiçbir şey anlamamıştım. Sonra Cemil Meriç'ten okudum biraz anlar gibi oldum. Ahmet hocanın kitabını okuyunca daha iyi anlayacağımı sanıyorum.
Bizim makus talihimiz hiçbir tarihsel kaynağı kaynağından okuyayamamak, daima şerhlerinden okumak zorunda kalmak. Fatih Altaylı bugüne kadar İbn-i Haldun hakkında okuduğum en iyi, en güzel kitap diyor. Konuyla ilgili bugüne kadar kaç kitap okumuş, merak ediyorum. Altaylı'nın aydınlığa açık ve aydınlanmayı kavrayan bir zihin yapısı var. Onun için çok iyi anlaşıyor Ahmet hocayla. Kitabın çok iyi, çok güzel olduğu muhakkak. Çünkü yazarın sözlü hulâsası çok iyi, çok güzel.
Mustafa Öztürk'ün konuşmasının konusu Necip Fazıl. Tam bir otopsi. Necip Fazıl topografyası. "Fazılizm" günümüz İslamcı iktidarın ilham kaynağı. Fazılizmi doğuran Kemalizm. Necip Fazıl’ın “İdeolocya Örgüsü" yıllardır iktidarda. Neler yaşadığımız ortada. Siyasal İslamcıların itikat esasları Kur'an değil, bu kitap. Dindar ve kindar bir nesil. Dindarlık ve kindarlık. Dindarlığın modern zamanlarda ürettiği şeyler kindarlık ve öfke. "Dilde din, kalpte kin." Kendisi dışındaki herkesi kubur farelerine denk bir muameleye layık gören ötekileştirici bir anlayış. Cemil Meriç yıllar önce teşhisi koymuştu: "Necip sanatta çok tatlıdır ama ilmiliğe soyunduğu zamanlarda kusulacak gibidir." Siyasal İslam'ın mümeyyiz vasfı cehalet, kin, düşmanlık, sevgisizlik, retorik...
Mustafa Öztürk Yahya Kemal, Tanpınar, Peyami Safa'dan çok etkilendiğini ama Necip Fazıl'dan zerre miskal etkilenmediğini söylüyor. Çok tuhaf geldi bana. İslami ve muhafazakar duygular taşıyıp Necip Fazıl'dan etkilenmemek imkansız bence. Bilhassa şiirinden. Keşke ben de hiç etkilenmeseydim! Bugün bile etkisini iliklerimde hissediyorum.
0 Yorum