Savaş... Tarihin en eski ve en karmaşık olgularından biri. Peki, bu yıkıcı güce kim "evet" der? Kim savaşın karanlığını aydınlığa tercih eder? Bu sorunun cevabı, ilk bakışta basit görünebilir: Savaşı isteyen halktır.
Fakirlik ve eşitsizlik kıskacında yaşayan kitleler, savaşın bir çıkış yolu olduğunu düşünebilir. Zenginlerin lüks hayatlarına imrenirken, savaşın bu uçurumu kapatacağına inanabilirler. Belki de haklılar. Savaşın yıkıcı gücü, zenginlerin kulelerini de sarsabilir.
Fakat bu bir yanılsamadır. Savaşın bedeli en ağır şekilde fakirler tarafından ödenir. Cephede canlarını verenler, savaşın gölgesinde açlık çekenler, sevdiklerini kaybedenler... Hepsi yoksullar arasından çıkar.
Zenginler ise savaştan nemalanır. Silahların satışı, savaş ekonomisi, yıkım sonrası yeniden yapılanma... Dolayısıyla savaş zenginlerin Hepsine servetlerini katlama fırsatı sunar. Savaşın toz dumanı dağıldığında, geriye kalanlar fakirleşmiş bir halk ve daha da zenginleşmiş bir avuç elittir.
Savaş, eşitsizliği derinleştirir. Zenginler ve fakirler arasındaki uçurumu daha da genişletir. Savaşın yarattığı kaos ve belirsizlik ortamında, güçlü olan her zaman zayıfı ezmeye devam eder.
Peki, Savaş istemenin kaynağı nedir? diye sorarsak; "fakirliğin ve eşitsizliğin yarattığı öfkedir." Diyebiliriz. Savaş isteyen halk, aslında eşit bir dünya hayali kurmaktadır. Fakat bu hayali gerçekleştirmek için seçtikleri yol yanlıştır. Savaş, eşitlik değil, maalesef yıkım getirir.
Savaşın alternatifi nedir? Eşitsizliklerle mücadele etmek için savaştan daha etkili yöntemler var. Eğitim, sağlık ve sosyal imkanlara erişim gibi temel hakların tüm halka sağlanması, fakirlik ve eşitsizlikle gerçek bir mücadele olacaktır.
Savaşın korkusunu duymak istemiyorsak, eşitsizliğin kokusunu yok etmeliyiz. Bunu yapmak için, hepimize büyük bir görev düşüyor. Fakirlik ve eşitsizlikle mücadeleye ortak olmalı, barış ve adalet için elimizden geleni yapmalıyız.
Unutmayalım ki, savaş sadece fakirleri öldürür, zenginleri ise daha da zenginleştirir.
0 Yorum