KÜÇÜK DÜNYAM

İnsan, bazen yalnız yaşamak ister. Şu kocaman dünyadan sıyrılmak istiyor. Kalabalık bir alemden, yalnız olan alemi arıyor. İnsan selinden, ruhun ve bedenin bir oda da ya da bir bahçe de "oh be dünya varmış" diyebilecek bir yalnızlık. Her tarafta bir koşuşturma. Kimi işine, kimi de derdine derman bulmak için, bir sağa bir sola koşuşuyor. Cadde ve sokaklar, bir insan seli. Yazın kavurucu güneşi tepe de. Bir de yazın alevi de eklenince, yüze vurunca, insanlar sarhoş misali. Her kes dünya için ne biriktirim derdin de. Böyle olunca, dünyalık savaşlar başlıyor kalabalıklıklarda. Trafik sıkışınca, başlıyor korna sesleri. Şehirler, artık bir gürültü ve koşuşturma mekanı. Bir mücadele mekanı. İnsanlar, birbirini eziyor. Herkes birbirine, farklı bir yerden gelmiş yaratıklar gözüyle bakıyor. Ben ise, başka bir arayış içinde. Dedikodu dan uzak, bir mekan bulmak. Ruhum, yalnız kalmak istiyor. Sadece, kuş sesleri duymak ister. Yeşilin için de bir manzara ile yaşamak. İbadet ederken, bir tat alma aşkı ile. O'na arzuhalımi bildirmek ister. En içten, en derinden. Tüm dünyalık isteklerden uzaklaşarak. Yalnız ben değil, benim gibi binlerce, belki de milyonlarca insan. Hep bu arayışta. Şehirler, artık tat vermiyor. Gönülleri karartan görüntüler. Açık saçıklık, ruhumu ve ruhları derinden etkiliyor. Yıkılmaz kaleler, içten feth ediliyor. Üzgünüm. Kırgınım. Kendini adamış insanlara. Ancak, onlar da sessiz. Bu yüzden, küçük dünyamda ruhumu dinlemek istiyorum. Kalabalıktan uzak bir diyarda. Okumak için. Haktan ve hakikatten beslenmek için. Gece ve gündüz bana hakiki bir yar olsun. Bir daha, doğmak istiyorum. Geldim, gördüm. Ve şaşırdığım bu dünyada. Kendi alemime çekilmek istiyorum. Kalın selametle.