ADIYAMAN AH GÖLBAŞI GÖZÜMÜN DİNMEYEN YAŞI!  

Hemen belirteyim ki, yüreğimizi yangın yerine çeviren; sadece Adıyaman değil! Hatay'dan Adana'ya, Osmaniye'den Gaziantep'e, Şanlıurfa'dan Kahramanmaraş ve Adıyaman'a, Malatya'dan Diyarbakır ve ilçelerine düşen ateş, bizim yüreğimizi yakıp yangın yerine çevirdiğini ifade etmek isterim...  9 Şubat 2023, perşembe günü; yardımları depremzedelere ulaştırmak üzere, Şanlıurfa’dan sabah saat 08 30 da yola çıktık. Bozova ilçesini geçtikten sonra, yardım konvoylarının karınca sürüleri gibi çoğaldığını görünce, insanlarımızın hala birlik ve dayanışma içerisinde olduğunu bir kez daha anlayınca, sevindik...  Adıyaman'a 10 km kala, hafif sola sapıp Gölbaşı ilçe şehir merkezine yöneldik(!). Sanki merkez mi kalmış? Kontrol noktalarında polis ve jandarma olmazsa, geçişin mümkün olamayacağı bir fotoğraf vardı yollarda. Saat 11 30 civarında Gölbaşı ilçesinin merkezine giriş yapabildik... Aman ya Rabbim!  Hayalet bir bir ilçe var karşımızda... Tek tük insan, görünüyor sağdan soldan. Ama arabalar karınca sürüsü gibi çoğu yardım konvoyları. Tabi ilçenin ana caddesine girdik girmesine de, peki yardımları kime vereceğiz bu sefer? Hem İçimiz hem de dışımız yandı... Milyonluk binalar, beton yığınlarına ve moloz dağlarına dönüşmüş vaziyette. Asfaltların çoğu çatlamış, banketler çökmüş, yıkık binalar, tek tük insan var onların da yüzlerinde endişe ve korku hâkim. Arama kurtarma, üç noktada yapılıyor onu da; sadece jandarmalar yapıyordu. Gölbaşı ilçesinde, jandarmadan başka ne Afad, Ne Umke, ne de başka yardım kuruluşlarını görmedik... O gün için söylüyoruz, yani depremin dördüncü günüydü... Sonra ne oldu bilmiyoruz tabi. Köyleri sorduk, gidemezsiniz dediler. Neden diye sorduk? Hemen tüm köy yollarına çığ düşmüş dediler. Onlarca köy yıkılmış, yardım gidemediği için de kendi kaderleriyle baş başa bırakmakılmış dediler. Biz elimiz kolumuz bağlı olarak, sadece üzüldük ve ağladık. Çünkü elimizden başka bir şey de gelmiyordu.  Yardım eşyalarını verecek kimse bulamayınca, önce Kahramanmaraş’a niyetlendik, sonra kafile başkanımıza gelen bir telefonla; Adıyaman'ın kenar yerlerinde yardım ulaşmamış birkaç ailenin olduğu haberini alınca, bu kez Adıyaman'a yöneldik. Adıyaman'a yaklaşık beş km. falan kalan, polis çevirme noktasında, şehire girmemize izin verilmedi.  Zamanımız bayağı daraldı. Eşyalarımız ise hala yerinde duruyor. Bu sefer rastgele daracık bir köy yoluna girdik. Biraz ilerleyince, bir kalabalığa denk gelince durduk. Hepsi depremzede... Tabi, yardımları vereceğimiz insanları bulunca biraz sevindik. Kadın erkek, çoluk çocuk karışık bir şekilde herkesin yüzünde bir endişe var.  Arabayı durdurdum ve gelin kardeşlerim, sizin için geldik, bizde bulunan eşyalardan ihtiyacınız kadarını alabilirsiniz deyince geldiler. Önce dört erkek geldi, onlara dört adet gıda kolisi verdik. Sonra birkaç Kadın geldi onlara da verdik. Bir hanım bacımıza, bizde çocuklar için mama da var verebilirim dediğimde; benim küçük çocuğum yok, ihtiyacı olana verin deyince doğrusu duygulandım. Güzel Anadolumun güzel ve asil insanlarının varlığı, inanın insanı motive ediyor... ileride köyler var mı diye sorunca, epeyin olduğunu söylediler. Devam ettik, birkaç tane yakın köy bulduk yardımları dağıttık. Eşyalar bitince, ben rahatladım haliyle. Yanımıza yaklaşan dört genç adama doğru gidip selam verdim ve Şanlıurfa’dan geldiğimizi söyledim. Sonra onlara ayak üstü biraz nasihat ettik. Tabi önce kendi nefsimize... Vedalaştıktan sonra, gün batmak üzereydi. Şanlıurfa yoluna girip geri döndük... Yarın Rabbim nasip ederse, birkaç arabayla; istek üzere, Hatay ve Nurdağı’na gideceğiz... Rabbim bir daha böyle açıları yaşatmasın. Çok çok zor... Kalın sağlıcakla efendim. 13 Şubat 2023