BELEDİYECİLİK EVRELERİ

  60’lı yılların Belediyeciliği; 1-Kesintili bir şekilde jeneratör ile şehrin küçük bir kısmına elektrik verebilmek, 2-İşlenmemiş taşların yan yana dizilmesiyle birkaç sokağı taş kaplamak, 3-Başkanın 8 silindirli makam aracının benzinini temin etmek 4-Filmlere konu olan absürtlükte vaatlerde bulunmak o yılların faaliyetleriydi.   70’li yılların Belediyeciliği; 1-Sokak olayları neticesinde yazılan duvar yazılarını boya ile kapatmak, 2-Karneyle verilen ürünlerin sevk ve idaresini sağlamak, 3-Karaborsacılara baskın yapmak, o sıkıntılı yılların kısıtlı aktiviteleriydi.   80’li yılların Belediyeciliği; 1-Darbe sonrası demokratik yöntemlerle seçimlerle gelen yeni başkanlar, 2-Kesintili de olsa şehir şebekesinden arıtılmamış su verebilmek (arada sırada lağım karışma şartıyla) 3-Şehrin göbeğine birkaç tane “çay bahçesi” açmak, 4-Birkaç yapıyı istimlak edip yol yapmak ( kentsel dönüşüm diye bir uygulama olmadığından, bina istimlaki o dönemin övünç kaynağıydı) 5-Köyden kente göçü imrendiren en önemli atılım olan köylü kesimi belediyelerde bol miktarda işe almak (tercihen başkanın ve meclisin çoğunluğunun kendini ait hissettiği aşiret veya aşiretlerden ve tabiki aynı siyasi düşüncede olanlar) 6-Gecekondu patlaması, hizmet götürülmeyen alanları artırdı. Mevcut yollar çukur deryası idi. Temizlikten eser yoktu. 7-Seçim öncesi dökülen ince bir asfalt, o da eski asfalt kazınmadan dökülür, kaldırımlar kaybolur, seçimden sonra da ufalanıp darmadağın olurdu. 8-At arabalarının etrafı kirletmesi de olmazsa olmazdı.   90’lı yılların Belediyeciliği; 1-Birkaç istisna büyükşehir dışındakiler 80’li yıllarda ki hizmet uykusuna devam ettiler. 2-Belediyeyi elinde tutan partinin il yönetimlerinin nüfuz kullanımları iyice arttı. 3-Meclis üyesi kesimi zenginleşmeye başladı. 4-Merkeplerle çöp taşınımı devam eden külüstür şehirler vardı. 5-Birkaç belediye otobüsü alımıyla övünen belediyeler boldu. 6-Bazı büyükşehirlerin olağanüstü işler yapan belediye başkanlarının varlığı sayesinde aynı partiden hizmet etmeyen kişiler de diğer illerde seçilirdi. 7-30 yıl yüksek faizli krediler almak moda olmuştu.   2000’li yılların Belediyeciliği; 1-Yeni partilerin kurulmasıyla eski yüzler kayboldu. Siyasi görüşü, etnik kökeni veya feodal olup olmamasına bakılmadan milletin sevdiği kişiler aday edildi. Belediyelerin çehresi değişti. 2-O yıllara kadar sofralar dışında gözükmeyen belediye başkanları sokağa indi. (Fotoğraf çektirmek ve billboard reklamcılığı olmadan samimi davranışlar sergilenirdi) 3-Şehirlerin genel anlamda alt ve üst yapı yenilemesi oldu. Belediyelerden zenginleşenler büyük ölçüde azaldı. Ehil kimseler önemli görevlere getirildi.   2010’lu yılların Belediyeciliği; 1-Artık geçen 10 yılın belediyeciliği sökmez oldu. Yani artık mevcut sokağı parke kaplamak, refüjü çim kaplamak yetmez oldu. Atılımını devam ettirebilen belediyeler kentsel dönüşüm yaptı. Raylı sistemlerini büyüttü. 2-Partilerin kendi belediyelerine olan baskıları arttı. Çünkü geçen 10 yılın başından beri bir sürü eskimiş ve yeni gelmiş partililer olmuştu. Bunların önemli bir kısmı zenginleşmek isteklerini belli kılıflarla hayata geçirmek istiyordu. 3-Aday değişiklikleri bolca yaşanmaya başlandı. Artık liyakat yerine partinin sözünden çıkmayacak aday önemseniyordu. Ve aday belirlemede şehrin parti teşkilatı etkili olmaya başladı. Teşkilatı kaliteli olan şehirler yine iyi adaylarla yürüdü. Olmayanlar tökezlemeye başladı. Hizmet yerine soyut kavramlar üzerinden siyaset yapma mecburiyeti doğdu. Genel başkanlara çok daha iş düşmeye başladı zira yerel adayların işlevsel çapı pek yoktu.   2020’li yılların Belediyeciliği; 1-Artık 2000’li yılların siyasilerinin yüzü eskimişti. 2-Yeni jenerasyon aranıyordu. 3-Yerel siyasete lokomotif olan şehirlerde ciddi değişiklikler oldu. 4-Lokomotif olamayan şehirler mevcut halini sürdürdü. Hala parti kimi aday gösterirse göstersin fark etmez diyen şehirlerdi bunlar. 5-Kimisi güzel projelerle şehrine çağ atlattı. Bunlar devasa raylı sistemler, devasa dönüşümler, ülkede ilk sayılabilen büyük organizasyonlar olabiliyordu. 6-Kimi belediyeler ise yazımızın üst kısımlarında yer alan 80’li veya 90’lı yıllarının küçücük işleriyle gününü geçirir oldu. Örneğin “çay bahçesi” bir yerin aydınlatılması, gecekondulaşmaya devam ederek birkaç istimlak ile çağdaş belediyecilik yaptığını zanneden köhnemiş zihinler de var ancak ülke genelinde bunlar pek istisna sayıda.   2020’li yılların henüz başındayız. Sürecin tamamını kapsayacak gözlem için birkaç yıl daha geçmesi lazım.   Umarım, İçinde bulunduğumuz süreç doğru okunur, doğru adımlar atılır ve doğru değişimler yapılır da şehirler ve nesillerin ihyası söz konusu olur.   İyi okumalar.