AH BEYRUT…

Biliyor musunuz? Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle, kemiğimle nefret ettim! Cahit Zarifoğlu. Ah Beyrut! Yeniden ve yineden insan ölüyor, insanlık ölüyor. İyilik yok oluyor, güzellik can çekişiyor. Dünyanın Beyrut yanı kanıyor bugün. İnsan kana doymuyor, kıyameti zorluyor. Çağırıyor kendi kıyametini ve dünyanın kıyametini… Bir şehir, evet komple bir şehir acılar içinde yeniden. Dünya yoruldu insanın elinden, dünya yoruldu insanın acımasızlığından, dünya kendisine kasteden insanlar yüzünden dar geliyor insana artık. Dur ey dünya! Dur ey insanlık! Dur ki, ağıtlar bitsin, Dur ki, acılar dinsin. Dur ki, karanlıklar son bulsun, Dur ki, zulüm bitsin, Dur ki, savaşlar olmasın. Dur ki, fark edebilesin hayatı, Dur ki, görebilesin güzellikleri. Dur ki, umut olsun, Dur ki yaşasın insan… Ah insanoğlu! Yetmezmi bu kadar kötülük, yetmez mi bu kadar acı, yetmez mi bu kadar gözyaşı? Dön ve bak! İşte eserin; Cehenneme çevirdiğin dünya! Daha ne kadar sürecek daha ne kadar vahşileşecekdaha ne zaman kadar acıyı çoğaltacak insan? Hayat neden bu kadar acı, insan, insanlık neden bu kadar zalim? Yaşamak ve yaşatmak neden her geçen gün daha da zor hale geliyor? Bitmeyen sorular… Evet, başardı işte! İnsan insanın kurdudur artık. İnsan; insana umut olmalıydı, şifa olmalıydı, huzur vermeliydi oysa. Acı, çok acı! İnsan; insan insanın felaketidir artık. Kabil’lerHabil”lere dünyayı dar etmeye devam ediyor. Ve insanlık cehennemi bir çukurun kenarındadır artık. Yoruldu dünya ve havlu atıyor insanın elinden. Her tarafı acıyor bugün. Gece vakti, bir atlası kucağıma aldım. Gezdirdim parmağımı üzerinde. Söyle bakayım dedim, neren acıyor? Her yerim dedi. Her yerim. Her yerim. (WarsanShire) “Taşınması en zor yükü insanın; kalbi...” Gün geçtikçe ağırlaşıyor kalbimiz. Evet, gün geçtikçe ağırlaşıyor yüreklerimiz, yaşadığımız günler “ne çok acı var“ dedirtiyor. “Ne çok acı var!” insan dünyayı yaşanılmaz kılmaya devam ediyor. Her tarafımız kanıyor, biz bir tarafa bakarken başka bir tarafımız kanamaya başlıyor, biz bir tarafa üzülürken, bir tarafın henüz acısı bile dinmemişken başka bir tarafın acısı ile irkiliyoruz… Acının adresi Beyrut. Beyrut’a ateş düştü, insan ölüyor, insanlar ölüyor, insanlık ölüyor yeniden Beyrut’ta. Ortadoğu; dünyanın cenneti, cehennemi yaşıyor. Ve yine acı, çok acı ama sadece izliyoruz. Ve yeniden, koskocaman bir utanç insanlık adına… Ah Beyrut...